Afgelopen week zat ik met een vriendin op een terras. We hadden elkaar al een poosje niet meer gezien, dus stof genoeg om bij te kletsen. Tegen veel van mijn vriendinnen vertel ik vrij openlijk over BDSM en mijn ervaringen. Tenminste het komt altijd wel ter sprake. Helemaal omdat het (een groot) deel uit maakt van mijn leven. Het rare is, dat hoe je het went of keert, het een onderwerp is/blijft dat mensen liever uit de weg gaan. Zo ook bij vriendinnen. Ik snap dat je niet gauw je seksleven met een ander bespreekt, maar dat terzijde.
Opvallend is dat mijn omgeving het (mijn sub-zijn) accepteert. Het weet, of hoe je het ook wilt noemen, maar ondanks mijn uitleg het niet echt snapt. Het is voor hen een ´vaag´ wereldje waarin ´pijn´ de boventoon voert en waarbij gebruikt wordt gemaakt van onder meer zwepen, boeien en touwen. Sccary dus. Dat er meer bijkomt kijken en dat je uiteindelijk als sub de´ touwtjes´ in handen hebt, is voor de meesten niet te bevatten. Soms kom ik met feiten. Zo zeggen veel Doms en subs dat het hun, naast nieuwe ervaringen, heeft geleerd om bijvoorbeeld beter met stress om te gaan. Het hele ‘spel’ levert mij een hoop dingen op. Ik kan dan ook volmondig zeggen dat ik een stuk positiever in het leven sta. Net zoals veel andere subs hebben we (vaak) allemaal een verleden met niet altijd even leuke ervaringen. Voor velen geldt dat ze dit via BDSM hebben weten om te buigen in een positieve, nieuwe ervaring. Zeker met een goed Dom(me) aan je zijde kun je als sub groeien.
Is het normaal om deze leefstijl er op na te houden? Ik geloof zeker van wel. Een relatie tussen een Dom(me) en een sub is juist heel puur. Er wordt naar elkaar geluisterd en we gaan met respect met elkaar om. Het is zeker jammer dat er nog steeds niet open, en zonder oordeel, over wordt gesproken. Eén van de raarste dingen die ik wel eens hoor, is dat er sprake zou zijn van een ongezonde relatie. Vreemd, want in een BDSM-relatie wordt meer rekening gehouden met elkaar dan in een vanille-relatie. Dat vrienden het niet altijd (willen) begrijpen, stoort mij soms. Ik zie veel koppels om mij heen ruzie maken. Stelletjes die niet luisteren naar elkaar en waar de ander zijn of haar zin wil doordrijven. Waar komt dat ‘wantrouwen' als het gaat om BDSM dan toch vandaan? Als ik het recht op de man afvraag, krijg ik doorgaans als antwoord dat het onderdeel ‘pijn doen’ hun afstoot. Daar blijven ze over struikelen. Alsof het alleen daar om draait. Ze kunnen zich niet voorstellen dat ik mij (vrijwillig en zonder dwang) laat vastbinden en dat mijn Meester mij vervolgens mag slaan. In veel gevallen stopt het gesprek en wordt overgestapt naar een ander onderwerp.
Gelukkig behoor ik tot de groep waar ik mijn ervaringen deels kan delen . Ik weet van andere subs dat ze zich (soms) schamen en daardoor heel alleen en eenzaam zijn. Ze voelen zich niet gekend en begrepen. Als sub zal ik er over blijven praten en/of schrijven. Het is mijn keuze en ik voel mij er goed bij. Ik ben een normale, vrouwelijke sub. Bij alles wat ik doe, denk ik na. Zo ben ik zuinig op mijn lijf en ga niet over mijn eigen grenzen heen. En...ik ben vooral niet verknipt. Ik mag in mijn handen klappen dat ik het aan bijna al mijn vriendinnen hebben kunnen vertellen dat ik een sub ben. De meesten snappen het in grote lijnen. Aan de andere kant ben ik supertrots op ze. Stuk voor stuk zijn ze compleet anders en heb ik wel de openheid gevonden om het met ze te delen. Dat is al mijn winst. De volgende stap is ze echt aan het verstand brengen dat het mij zoveel meer oplevert dan alleen een rode kont.