Het is altijd weer grappig als je geconfronteerd wordt met jezelf. Want ik kan wel heel stoer roepen dat ik 'open' ben over mijn sub-zijn, maar als puntje bij paaltje komt, is het toch weer een ander verhaal.
Omdat mijn Insta-site aardig groeit, leek het mij verstandig om een back-up account aan te maken. Dat viel tegen. Niet alleen waren de meeste namen al vergeven, maar op één of andere manier bleek mijn account gekoppeld aan Facebook te zijn. Aanvankelijk had ik dat niet door. Dus tot mijn grote schrik verschenen er opeens op Facebook foto’s, inclusief namen, die toch echt puur en alleen voor Insta bedoeld waren. Na wat gevloek en getier lukte het om mijn verhalen en naam aan te passen. Tot vandaag…Ik was vergeten dat mijn berichten ook rechtstreeks op Facebook worden geplaatst. Binnen no-time had ik de eerste duimpjes binnen. Hopelijk is alles nu verwijderd en aangepast. De vraag isː ´Waarom stress?´ Aan de ene kant maakt het mij niet zoveel meer uit wie wat over mij denkt. De andere kant is natuurlijk dat je ook een privéleven hebt en werk waar niet iedereen hoeft te weten wat je bijvoorbeeld allemaal op de zolder doet. Je deelt tenslotte je ‘seksleven’ doorgaans ook niet met vrienden. Ik verbaasde mij wel over mijn stress. Ik probeer bijna dagelijks om de wereld van de BDSM een beetje uit de taboesfeer te trekken en dan reageer ik zelf apathisch als iets per ongeluk op Facebook verschijnt. Ik ben dus toch niet zo vrij over mijn sub-zijn als ik zelf dacht. Of valt dat wel mee?
Waar ben ik eigenlijk bang voor? Hoogstwaarschijnlijk zullen mensen in mijn omgeving verbaasd of nieuwsgierig zijn wat ik allemaal doe. Uiteraard zal een deel het veroordelen of ‘vies’ vinden. Daar houdt het wel mee op. Op mijn werk zullen ze er niet gauw achterkomen, maar gek genoeg wil ik het dan wel weer privé houden terwijl het een groot deel van mijn privéleven uitmaakt. Ik neem mijn sub-zijn best serieus. Voor mij is het niet zomaar even een spelletje. Alles wat ik doe en beleef, denk ik over na. Toch lijkt het of ik onbewust alles in een soort ‘hokje’ plaats. Mijn werk, mijn familie, mijn sub-zijn en zeg maar de wereld daarnaast. In mijn hoofd ben ik wel gedurende de hele dag met mijn sub-zijn bezig. Soms omdat ik aan het schrijven ben, iets plaats op Insta of aan het appen ben met mijn Meester. Hoe simpel hoe zoiets kleins, als een nieuwe Insta aanmaken, te weeg kan brengen. Het heeft wel weer even mijn ogen geopend. Ik besef mij dat ik helemaal achter mijn beslissingen en keuzes sta en dat ik mij nergens voor schaam. Het is mijn wereld en mijn leven. Ik hoop dat andere subs er net zo in staan en niet elke keer achterom hoeven te kijken of ‘bang’ moeten zijn voor eventueel afkeurende reacties vanuit hun omgeving. Dus, ja Meester ik leer het steeds meer. Ook al val ik soms even terug. Toch kan ik voluit zeggenː ´Ik ben een trotse sub´.