Ik wiebel als ik loop. Ondanks dat er een stevige hak onder mijn schoenen zit, merk ik dat ik niet gewend ben om (überhaupt) op hakken te lopen. Hoog of laag. Dat wil niet zeggen dat ik ‘hakken’ waanzinnig mooi en sexy vind. Alleen met een evenwichtsstoornis is het zeker niet elegant om er (vaak) op te paraderen.
Toch wil ik mijn Meester graag pleasen en schaf daarom af en toe een exemplaar aan. Maar het blijft een uitdaging en gaat zeker niet vanzelf. Dus tijdens onze ontmoeting betekent het gewoon voorover bukken over de tafel om een spanking in ontvangst te nemen. Op de knieën gaan voor een blowjob om vervolgens weer een beetje galant overeind te komen om weer plaats te nemen over de tafel. En dat een paar keer achter elkaar. Na de inspectieronde beneden, vertrekken we naar boven. Eenmaal daar is tijd voor een nieuwe uitdaging. Niet zitten, maar zeker ook niet staan. Het lopen word nog eens extra bemoeilijkt door de kap die ik draag. Mijn collar is vervangen door een ander. Een zwaarder exemplaar die strak om mijn nek zit. Niet alleen moet ik focussen op het lopen, maar ook op het niets zien en zwaarder ademhalen. Daarnaast is het de afgelopen dagen bloedheet geweest en hangt de hitte nog op zolder. Meester bindt mij een grote ketting om die via mijn poes loopt. De ketting dwingt om een bukkende houding aan te nemen. Mijn handen zijn middels een touw, die loopt van mijn polsen tot halverwege mijn arm, boven mijn hoofd vastgebonden aan een balk.
En wederom wiebel ik op mijn hakken. De touwen en kettingen zijn zo aangebracht dat ik gedwongen word om een stuk door knieën te zakken. Meester is in zijn element. Dan voel ik opnieuw de zwepen en cane op mijn lijf neerkomen. En ik kan geen kant op. Weet ook niet waar ik op moet concentreren. Meester wisselt het af met kriebelen met lange, ijzeren staafjes. Af en toe stopt hij en prikt mij met het puntje over mijn hele lijf. Het zijn gemene, heftige prikjes. Soms harder, soms zachter. Dan is het even stil. Ik ben niet geheel gefocust meer. Dus hoor het niet aankomen. Meester heeft de naalden in een kaars gehouden en laat het hete ijzertje op mijn lijf neerkomen. Het sist, brand en doet pijn. Heftig, maar ook wel weer oké. Ik geef mij er aan over, maar merk dat mijn lijf het moeilijker krijgt. Het is weer zo anders als ik gewend ben. Nog even gaat hij door dan stopt Meester. Ik begin onregelmatig adem te halen en te zweten. Ergens ben ik blij als Meester mij losmaakt. Het duurt even eer ik los ben en dan is daar eindelijk de stoel. Ik probeer op mijn adem te letten en keer langzaam terug naar de zolder. De brandplekjes zou ik nog wel eens even kunnen voelen. Als ik mijn kap heb afgedaan, kniel ik voor mijn Meester en pijp hem als dank. Zo diep als mogelijk is. Dan mag ik eindelijk mijn hakken uittrekken en loop ik weer op mijn blote voeten. De rest van de dag heb ik gelukkig tijd om bij te komen en nog even in het moment te blijven hangen. Weer een bijzondere ervaring.