Soms gebeurt er van alles waardoor we geen tijd hebben om te spelen. Vallen plannen in het water. En was, ondanks dat we geen onenigheden hebben, onze relatie in zwaar weer terecht gekomen. Verdriet en het gevoel hebben dat je hart in duizend stukjes breekt. Want de vonk is er nog en ik ben nog lang niet uitgespeeld.
Het vinden van iemand (D) die bij je (s) past, is niet zomaar iets. Zeker niet in deze wereld. Vooral niet als dat stukje jouw leven moet aanvullen op het gebied van BDSM en dat beetje meer. We zijn de crisis te boven en gaan verder. Voorlopig ben ik weer mijn Meester subje. En dat voelt goed. Natuurlijk zijn daar gesprekken aan vooraf gegaan, maar we gaan opnieuw de diepte in. Opnieuw de commitment aan. Het voelt een beetje als opnieuw beginnen, maar dan met de achterliggende gedachte dat je elkaar feilloos kent.
Om het nieuwe samenzijn te vieren, had Meester voor een enkele uren een speelruimte afgehuurd van een Meesteres. Een heerlijke ruimte waar ik al een paar keer eerder was geweest en had genoten van allerlei spannende attributen die ik thuis niet heb. Een plek met een immens groot bed met allerlei haken, kettingen en stangen. Rijen met zwepen, canes en ander slagwerk. Een heerlijke ‘doktersstoel’, kooi en zoveel meer speelgoed waar we niet eens aan toe gekomen zijn. Deze 'plekken' hebben vele voordelen. Los van alle 'pleasure' die je er beleefd. Ik voel mij er nog vrijer, kan gewoon heel hard ‘au’ roepen zonder iemand mij hoort en daardoor kan ik mij nog makkelijker kan laten gaan. En dan al die speeltjes. De haken in de muur, in het plafond. Overal waar je kijkt staan en hangen dingen. Maskers, elektrische speeltjes, dildo’s en klemmen.
Sommige speeltjes vind ik helemaal niets en zijn ook niet aan 'ons' besteed. Er zitten dingen bij die ik erg interessant vind of eng. Waar ik zenuwachtig van word als ik er alleen al naar kijk. Voor mij is de doktersstoel misschien wel het hoogtepunt. Met je benen vast in beugels en je armen steunend (en ook vast) op beugels waardoor je geen kant op kunt. In de spiegel boven (in het plafond) is alles te volgen. Het gaat niet om de ‘pijn’, maar de spanning van…Dat gevoel is zo intens en zo aanwezig dat ik tril als een rietje. En alles loslaat…Voor mij best een opgave want eigenlijk ben ik iemand die niet snel gevoelens toont. In deze stoel laat ik alles los. Het is heerlijk als je elkaar zo weer kunt herontdekken en dodelijk vermoeiend. Want het kost ons beiden enorm veel energie. Ik ben na zo’n intense ontmoeting echt even van de kaart. Het heeft ons allebei goed gedaan. Daarnaast geeft het energie om mijn zolder verder op te knappen en hopelijk er een soort van 'eigen' speelruimte van te maken. Zo heb ik onlangs van een goede vriend een juk en biechtstoel cadeau gekregen. Twee prachtige exemplaren die zeker nog moeten worden ingewijd. Met volle moed en vele plannen gaan we verder..